Εθνικά χαρτιά 2/8/1936
Χένρι Ράιχ

Όλα τα νερά δεν είναι μεταλλικό νερό.

Σχετικά με το μεταλλικό νερό και τα υποκατάστατα αλατιού.

Ζούμε σε μια εποχή υποκατάστατων και διαφόρων μέτρων λιτότητας. Κάθε τόσο διαβάζουμε διάφορα ρεπορτάζ στις εφημερίδες, αποκαλύπτοντας τι και από τι αντικαθίσταται στο εξωτερικό. Όπως και σε άλλες χώρες, στη χώρα μας παράγονται διάφορα υποκατάστατα, κυρίως για προϊόντα που εισάγονται από το εξωτερικό, κάτι που είναι ευπρόσδεκτο για εθνικούς οικονομικούς λόγους.

Ωστόσο, είναι τελείως διαφορετικό με την παραγωγή υποκατάστατων και προϊόντων που δεν μας εισήχθησαν ποτέ σε μεγάλη κλίμακα, αλλά αντίθετα εξήχθησαν από εμάς σε μεγάλες ποσότητες. Όπως, για παράδειγμα, με τα μεταλλικά νερά, υποκατάστατα των οποίων παράγονται σε αφθονία στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε απόλυτα με αυτή την παραγωγή, καθώς βλάπτει μόνο τα εθνικά μας οικονομικά συμφέροντα. Σήμερα θέλω απλώς να αναφέρω εν συντομία τα υποκατάστατα μεταλλικών νερών και αλάτων πηγών, καθώς και τον τρόπο εμπορίας τους.

Καταρχήν θα αναφέρω το λεγόμενο επιτραπέζιο νερό που παράγεται στο εργοστάσιό μας ως υποκατάστατο του φυσικού μεταλλικού νερού. Αυτά τα υποκατάστατα παράγονται σε διαρκώς αυξανόμενη κλίμακα και πιθανότατα θα ήταν δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα γιατί παράγονται πραγματικά, γιατί δεν τίθεται θέμα αναγκαιότητας τους ως υποκατάστατων των φυσικών και θεραπευτικών μεταλλικών νερών. Και αυτό γιατί στη χώρα μας υπάρχει πλήρες πλεόνασμα αμιγώς φυσικών μεταλλικών πηγών. Δεν παράγονται όμως και λόγω τιμής, γιατί στις μέρες μας πολλά αμιγώς φυσικά μεταλλικά νερά πωλούνται στην ίδια τιμή με τα τεχνητά επιτραπέζια νερά.

Επομένως, η αύξηση της παραγωγής αυτών των νερών μπορεί να αποδοθεί μόνο στην έλλειψη ενημέρωσης από την πλευρά των πελατών, οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις πιστεύουν ότι στις φιάλες στις οποίες προμηθεύονταν πάντα φυσικά μεταλλικά νερά, δεν μπορούν να υπάρχουν άλλα από αυτά χρησίμευε ως τέτοια.

Επιπλέον, συμβαίνει συχνά η ποιότητα του μεταλλικού νερού να κρίνεται από τους πελάτες όχι σύμφωνα με τα φαρμακευτικά αποτελέσματα, τη γεύση του εν λόγω μεταλλικού νερού ή τη χημική του σύσταση, αλλά καθαρά σύμφωνα με το πώς το νερό αστράφτει. Οι μη ενημερωμένοι καταναλωτές είναι της άποψης ότι όσο περισσότερα μαργαριτάρια έχει το νερό, τόσο καλύτερο είναι, αλλά αυτή είναι μια εντελώς λανθασμένη άποψη, επειδή η ποσότητα των μαργαριταριών μπορεί να προσδιοριστεί αυθαίρετα με τεχνητά υποκατάστατα με τον απλό τρόπο που το νερό απλώς αναμιγνύεται με μεγαλύτερη ποσότητα τεχνητού ανθρακικού οξέος .

Ωστόσο, η κατάσταση είναι διαφορετική με τα φυσικά μεταλλικά νερά, όπου δεν μπορούν να γίνουν παρόμοιοι χειρισμοί, καθώς αυτά τα νερά περιέχουν φυσικό ανθρακικό οξύ. Η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο οξέων είναι ότι το πρώτο, τεχνητό, ωθείται στο νερό υπό πίεση, με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται γρήγορα όταν ανοίγει το μπουκάλι. Από την άλλη πλευρά, τα αμιγώς φυσικά μεταλλικά νερά περιέχουν φυσικά δεσμευμένο ανθρακικό οξύ, πράγμα που σημαίνει ότι μέρος του ανθρακικού οξέος δεσμεύεται από ορισμένες ορυκτές ουσίες με τη μορφή διττανθρακικών. Εξατμίζεται αργά και μετά από αρκετή ώρα με ανοιχτό το μπουκάλι μπορούμε ακόμα να παρατηρήσουμε τα ίχνη του στο νερό.

Το ίδιο συμβαίνει και στο στομάχι μας. Εάν το οξύ απελευθερωθεί πολύ γρήγορα από το νερό, υπάρχει κίνδυνος η ριζική διαδικασία να προκαλέσει μείωση, αύξηση ή επέκταση του στομάχου. Με τα φυσικά μεταλλικά νερά αποκλείεται παρόμοιος κίνδυνος, γιατί αυτά τα νερά περιέχουν ανθρακικό οξύ και πιθανώς δύσπεπτα υπολείμματα στο στομάχι μας, διαχωρίζεται σιγά σιγά και ακριβώς λόγω της αργής διαδικασίας του, έχει πολύ καλή επίδραση στην πέψη των τροφών και πιθανώς δύσπεπτα υπολείμματα στο στομάχι μας.

Πολλοί από εσάς πιθανότατα έχετε βιώσει πείνα αφού πιείτε αυτό ή εκείνο το μεταλλικό νερό, το οποίο είναι ακριβώς το αποτέλεσμα της εμπειρίας φυσικού μεταλλικού νερού και της σχετικής καλής πέψης. Παρόλα αυτά, δεν θέλω να ισχυριστώ ότι το μεταλλικό νερό, ίσως με σημαντική περιεκτικότητα σε φυσικό ανθρακικό οξύ, δεν είναι κατάλληλο φάρμακο για τη συγκεκριμένη ασθένεια. Το αφήνω στους γιατρούς και προτείνω για άλλη μια φορά ότι το μεταλλικό νερό δεν πρέπει να κρίνεται από το πώς αστράφτει, αλλά από το πώς το συνιστά ο γιατρός για τη συγκεκριμένη ασθένεια.

Άλλα μεταλλικά νερά που επίσης αξίζουν προσοχής είναι τα λεγόμενα ραδιενεργά νερά. Τον τελευταίο καιρό, υπήρξε ένα μεγάλο σκάνδαλο ότι, μόλις λίγο νερό περιέχει μόνο μια μικρή ποσότητα μονάδων mache, το όνομα ότι το νερό είναι πολύ ραδιενεργό χρησιμοποιείται ήδη σε φυλλάδια, ετικέτες και ενημερωτικά δελτία με εντυπωσιακά γραφικά σημάδια. Ωστόσο, μπορούμε να πάρουμε καλύτερα μια ιδέα για το πώς πραγματικά μοιάζει αν συγκρίνουμε τη ραδιενέργεια τους με νερό που είναι πραγματικά ραδιενεργό, για παράδειγμα με το νερό Jáchymov.

Όλα αυτά τα νερά, αν και η ραδιενέργεια τους για τόσο λεπτό δεν μπορεί να έχει καμία επίδραση στην επούλωση, περιέχουν 40 μονάδες mache, κάτι που σίγουρα θα ήταν δίκαιο αν η κλίμακα των μονάδων mache διαβαζόταν όπως πιστεύουν διανοητικά πολλοί ανενημέρωτοι πελάτες, από ένα σε εκατό.

Επομένως, για να μπορέσουμε να συγκρίνουμε σωστά τη ραδιενέργεια αυτών των υδάτων, πρέπει να αναφέρουμε την περιεκτικότητα του νερού Jáchymovská, το οποίο περιέχει 600 μονάδες mache. Ωστόσο, αυτή η ραδιενέργεια είναι σχετική μόνο όταν χρησιμοποιείται νερό στην πηγή, όχι με νερό που αποστέλλεται, επειδή η ραδιενέργεια εξαφανίζεται από το νερό σε 3-4 ημέρες.

Ακριβώς όπως υπάρχουν υποκατάστατα για το φυσικό, μεταλλικό νερό, αντικαθίστανται και τα φυσικά φαρμακευτικά άλατα. Ποια είναι η διαφορά μεταξύ των πραγματικών ορυκτών αλάτων και των τεχνητών, μπορούμε καλύτερα να πειστούμε από τις απόψεις παγκοσμίου φήμης ειδικών, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι το φυσικό αλάτι είναι αμίμητο και δεν μπορεί να αντικατασταθεί από κανένα τεχνητό άλας.